مانه

هیچ گزاره‌ای درست نیست مگر برای این‌گونه‌نبودن‌اش چرایِ بسنده وجود داشته باشد. اصل چرایِ بسنده بیانگر این است که هر چیزی چرایی دارد. عام‌ترین بیان این اصل را ولف بیان کرده و گفته است اصل چرایِ بسنده می گوید: «هیچ چیز نیست که زمینه یا چرایی برای این که چرا به جای این که نباشد هست، نداشته باشد.» در پرمانه فهم‌پذیرتر باید گفت هیچ چیز بدون زمینه یا دلیلی برای بودنش نیست. ریشه این اصل در یونان باستان است لیک به درستی نمی توان گفت چه کسی آن را برای اولین بار بیان کرده است. پلوتون درباره این اصل به گونه‌ای سخن می‌گوید که گویی این اصل، اصلی بدیهی، قطعی و مطلق است. وی می‌گوید: «لازم است هر چیزی که رخ می‌دهد به میانجی علتی رخ دهد، زیرا گونه می‌تواند بدون آن رخ بدهد؟» یا برای نمونه ارستو درباره این اصل می‌نویسد: «ما فکر می‌کنیم هر چیزی را زمانی به طور کامل می‌فهمیم که علتی را که آن چیز به موجب‌اش وجود دارد بشناسیم. یعنی بدانیم که این علت آن چیز است و هرگز هم نمی‌توانسته طور دیگری باشد.» شوپنهاور عقیده دارد ارستو در نظریاتش نشان داده است که دانستن و اثبات این که چیزی وجود دارد، خیلی با دانستن و اثبات اینکه چرا وجود دارد فرق می‌کند. دومی شناخت علت است در حالی که اولی زمینه یا دلیل شناخت. شوپنهاور ادامه می‌دهد که ارستو با این همه نتوانسته است به روشنی این دگرسانی را درک کند و در ادامه آثارش بازتاب دهد.