مانه

برتراند آرتر ویلیام راسل، فرزانه، انگارشدان، گویاییدان، ادبشناس و فرکار گروهگانی بریتانیایی، در ۱۸ می ۱۸۷۲ در ولز بریتانیا زاده شد، در کودکی پدر و مادر خود را از دست داد و زیر سرپرستی مادر بزرگ خود پرورش یافت، از سن هفت سالگی به شکلی گسترده به مطالعه تاریخ و ادبیات پرداخت و در سن یازده سالگی با هندسه اقلیدسی آشنا شد. انگارش و دانش‌های مرتوگانی مبنای گسترش سپسین اندیشه‌ی او را پدید آورد. وی در زندگی دراز خود در گستره‌های گوناگون فلسفه (گویایی فلسفی، متافیزیک، شناخت شناسی، نیک‌کرداری [=اخلاق] و فلسفه دین) فعالیت کرد و دستاوردهای بسیاری از خود به جای گذاشت. راسل به همراه جی ای مور بنیادگذار فلسفه واکاویک در انگلستان است. روش تحلیلی راسل مراحل گوناگونی را در زندگی فلسفی او رقم زد به گونه ای که بوخنسکی بر این باور است که راسل هرگز نتوانست نظامی فلسفی برپا کند و دیدگاه‌های فکری او پیوسته در حال دگرگونی بود و براود نیز راسل را متهم کرده است که هر چند سال یک سامانه‌ی فلسفی تازه برپا کرده است. هرچند کاپلستون بر این باور است که فلسفه کلی راسل ارائه دهنده سیر فرگشتی تجربه‌گرایی بریتانیایی است. راسل از انگشت‌شمار فرزانگانی است که کارهایش به شکل گسترده بدست همگان مطالعه می‌شود.