مانه

یک سویی [=وجهی] یک زهاوش [=اظهار] (همانند ’بایستانه‘ [=ضرورتا] یا ’شایدانه‘ [=احتمالا]) است که برای چونی‌نمایی (درست‌شماری) راستی یک داوری بکار می‌رود. گویایی سویی [=منطق وجهی]، در گفتار سخت‌گیرانه، پرهانش [=مطالعه] رفتار فروهازشی [=قیاسی] زهاوش‌های [=عبارتهای] ’بایسته است که‘ [=ضروری است که] و ’شدنی است که‘ [=ممکن است که] است. هرچند، ترم ’گویایی سویی‘ می‌تواند به‌گستردگی برای خانواده‌ای از سامانه‌های پیونددار بکار برده شود. اینها گویایی‌ها را برای باور، برای زمان و زهاوش‌های زمانی دیگر، برای زهاوش‌های خویشکاری (خیمی) مانند ’بایستانه است که‘ و ’پروانه [=اجازه] داده شده است که‘ ، و بسیاری دیگر در بر می‌گیرند. یک دریافت از گویایی سویی بویژه در واکاوی دیسه‌ای بگومگوی فرزانگیک [=استدلال فلسفی] ارزشمند است، آنجا که زهاوش‌ها از خانواده سویی هم همدار (رایج) و هم گیج‌کننده است. گویایی سویی همچنین کاربرد‌های مِهین در دانش رایانش [=کامپیوتر] دارد.